دخمه

در این مملکت هیچوقت هیچ چیز مایه ی عبرت نخواهد شد،هیچوقت هیچ چیز عوض نخواهد شد...

مملکتی که آدم هاش در موضع قدرت گرگ می شوند،در مقابل شعوراز یک  گوسفند کمتر میفهمند،در برخورد با جنس  مخالف خروس هایی شهوت ران هستند و در مورد منافعشان گربه صفتانی سخت دلند...

مملکتی که هر آدمیش یک باغ وحش سیار است...

مملکتی که هیچوقت آدم نپرورید...

انا السعدی...

اصلا سعدی منه یا من سعدیم؟چرا من و سعدی این همه درد مشترک داریم؟

یا شایدم همه ی ماها یه سعدی تو خودمون داریم...

آره،شاید مولانا رو نداشته باشیم،شاید حافظو نداشته باشیم ولی سعدی رو داریم...

چه بد که کسی رو برای ادعای سعدی بودن بردار نمیکنن...

انا السعدی...بگیرین به دارم بکشین از روی پل فردیس...

مشرف الدین،حاجی،مشدی،اخوی،شیخ اجل،شیخ ازل،شیخ ابد،لعنت به تو و اون شعرای فاکیت...

بارون میاد،نم نم و یه دست و‌رمانتیک نیست،به درد این نمیخوره دست عشق نکبتتو بگیری ببریش یه گوری یه عنی بخورین...

تند و شرشر و شدید هم نیست که آدم دلش بگیره یا بشه توش در حالی که بارون و اشک رو صورتت قاطی شده یه احمقو ترک کنی و زار بزنی بابت حماقتت...‌

از صبح داره بارون میاد،دونه هاش پراکنده اس،همراه باد...یه جوریه،آدم دلش میسوزه براش،هیچ حس خاصی ایجاد نمیکنه،مثل منه،تخمیه...